Regen blues

Maandag 28 april komt Nick Cave naar Nederland! Naar de Heineken Music Hall wel te verstaan. Of dat leuk is of niet (daar zijn de meningen nogal over verdeeld) maakt niet uit. Hij komt, hij komt! En ik ben blij. Ik heb Nick Cave live gezien op het ATP festival in Engeland in 2007. Het hele festival was geweldig en Nick Cave maakte daar een groot deel van uit. Zijn optreden is er een van passie en intensiteit. Daarom gaat Miek zaterdag vroeg uit de veren om kaarten te bemachtigen. Altans dat hoop ik want hij geeft maar 1 concert in Nederland.

Ondertussen flinke storm buiten en ik heb me door de regen en wind een weg naar huis geploeterd. Echt Nick Cave weer zou je zeggen. Maar niets in minder waar! Terwijl ik dit schrijf luister ik naar Songs: Ohia. Net als pakketje binnen gekomen LP. Klinkt heerlijk en heb, nu ik toch in de concertsferen zit, ineens ontzettend veel zin om Songs: Ohia ook weer eens live te zien. Ook zij waren van de partij bij ATP.

Gisteren heb ik voor pa en ma kaartjes gekocht voor Willie Nelson. Ja, mijn ouders zijn echte fans en proberen altijd te gaan als 'ie in Nederland komt. Alweer 75 jaar oud, keep on rockin'!

Vroege belevenissen

Oei, het is al weer even geleden dat ik hier ben geweest! Mijn excuses voor het niet reageren op de reacties.
Heerlijk, de verhuizing is achter de rug en ik moet zeggen dat ik heel gelukkig ben in het prachtige en warme huis in Westerpark. Ondanks alle drukte die een verhuizing met zich meebrengt ben ik niet opgehouden met lezen. Hoe zou ik daar ooit mee op kunnen houden!?
Ik moet zeggen dat ik weer wat pareltjes gelezen en gekocht heb. Voor mij ligt een stapel boeken me aan te kijken. Elke prachtige omslag vecht er weer eens om om als eerste gelezen te worden.
Een paar voorbeelden:
Spijkerschrift van Kader Abdollah
Honderd-en-een dag in Bagdad van Asne Seierstad
De wereldverzamelaar van van Ilija Trojanow

En vandaag weer een heerlijk pakketje met een 1006 pagina tellend boek met de naam: Pilaren van de aarde van Ken Follet. Dit boek speelt zich af in de middeleeuwen en eigenlijk past dit niet helemaal binnen mijn genre. Maar iedereen stapt wel eens van z'n geloof af toch?

Een van mijn favoriete schrijfsters is Gail Tsukiyama. Deze Japans/Amerikaanse vrouw schrijft werkelijk waar prachtig en zeer detaillistisch. Over het algemeen altijd over het Japan van voor of net na de tweede wereldoorlog. Na de 'zijdewerksters', 'de tuin van de samoerai' en het prachtige 'droomnachten' is het boek 'straat van duizend bloesems' onlangs verschenen. Het greep me direct en het nam me mee naar een totaal andere wereld, elke keer als ik het boek opensloeg. Een absolute aanrader!

Op dit moment lees ik een boek van Kader Abdollah: 'de reis van de lege flessen'. Bolfazl, de vluchteling waar het boek over gaat, ondergaat allelei fases in het Nederlander worden. Het gaat alleen iets verder dan dat en hij maakt het zichzelf erg moeilijk door zijn hersenspinsels. Goed geschreven, erg knap zelfs. Toch houdt het me niet echt in z'n macht. Maar ik moest vanmorgen wel even aan Bolfazl denken. Ik fietste door de haarlemmerstraat/dijk naar CS toen er op eens een man midden op straat stond. Op het krankzinnige tijdstip dat ik door de stad fiets, zie je twee soorten mensen op straat. Degene op de fiets of lopend, doelbewust naar het werk, of degene die de nacht op straat hebben doorgebracht. Ik wist niet wat ik moest doen toen deze man mij probeerde staande te houden. Het was een buitenlandse man ik ik dacht gelijk aan Bolfazl. Zou deze man ook hulp nodig hebben? Of gewoon behoefte aan een gesprek, een glimlach misschien? Ik wist het niet en fietste door en heb me daar de rest van de dag rot om gevoeld.