Impasse

Ik zit in een impasse, een literaire impasse. Doordat ik wat moe ben, lees ik de laatste tijd maar een pagina of 2 per avond. Dat schiet dus niet erg op. Het boek waar ik, al een tijdje, mee bezig ben heb ik sinds een dag of twee uit. Kringe in het bos van Darlene Matthee is werkelijk prachtig geschreven en het brengt me terug naar het Knysna forest in Zuid Afrika. Toch heeft dit boek me een eeuwigheid gekost om uit te lezen. Ik moet bekennen dat ik het af en toe even weg heb moeten leggen voor een ander boek. Toen ik op vakantie ging wilde ik een nieuw boek meenemen omdat ik al op de helft was van Kringe in het bos. Als je iets niet wilt is een boek uit hebben op de derde dag van je vakantie en verder niks bij je hebben! Ik had een prachtig boek mee: Dochter van Isfahan van Anita Amirrezvani.
Een indrukwekkend verhaal van een jong meisje op weg naar volwassenheid in het Iran van de zeventiende eeuw. Het paste precies bij het gevoel wat ik had bij het reizen door het midden-oosten.
Ook heb ik het boek: Ik woonde in een grot van Marguerite van Geldermalsen gelezen. Dit boek heb ik in Petra-Jordanië gekocht van de zoon van Marguerite. Deze Nieuw-Zeelandse vrouw van Nederlandse ouders werd in de jaren tachtig verliefd op een Jordaanse souvenirverkoper uit Petra. Ze trouwde hem en woonde vervolgens met hem in een grot in Petra. Omdat ik daar geweest ben was het een leuk boek om te lezen. Toch is het wel aan te raden dit boek voor je bezoek aan Petra te lezen. Er zit veel informatie in die ik graag voor mijn bezoek had willen weten.
Dus, eigenlijk zit ik helemaal niet zo erg in een impasse. Heb toch weer drie boeken uit gelezen de laatste weken. Maar het gaat meer over het nu. Ik loop een beetje vast. Ik heb genoeg in mijn kast staan wat ik nog lezen wil en er is ook genoeg interessants in de winkels verkrijgbaar.
Wees niet bang, ik lees heus wel door, ik kan gewoon niet anders. Maar voor mij staat vast; overdaad schaadt, ook in boekenland!

Keuzes

Dankzij mijn christelijke basisschool ben ik bekend met de bijbel. Dat ik vervolgens ook alle psalmen en gezangen kan meezingen is niet iets om heel trots op te zijn. Maar ik kan het wel!
Ik hoor tegenwoordig veel jonge ouders over de keuze van een basisschool praten. Het lijkt mij, met de huidige keuzes, ook erg lastig. Vroeger wilde ik altijd graag op een openbare basisschool zitten omdat ik dacht dat dat de school was van de 'coole' kinderen. Mijn ouders stuurde mij gewoon naar de dichtstbijzijnde school en dat bleek een christelijke school te zijn. Toen had je niet zo veel keuze als nu.

Nu, heel wat jaartjes later, merk ik hoe fijn ik het heb gevonden op die basisschool. Alle bijbellessen zijn me bijgebleven en komen me nu wat vaak van pas. Natuurlijk, ik ben ook geïnteresseerd in die materie en dat is ook de reden dat ik begonnen ben de Koran te lezen. En hoe fijn kwam het uit dat ik op vakantie ging naar Jordanië. Een land met geschiedenis. Een land waar veel plaatsen zijn die in de bijbel voorkomen.

Ik ben er daar ook, nog meer dan ik al deed, achter gekomen dat de bijbel en de Koran niet eens zoveel van elkaar verschillen. Door de Koran te lezen zie ik de Islam door andere ogen. Door de Nederlandse media worden we opgehitst tegen alles wat moslim is en klinkt voor velen het woord Islam huiveringwekkend.

Door mijn reis door een deel van het midden oosten heb ik een andere wereld gezien. Een wereld waarin men heel vriendelijk en behulpzaam is, waar vrouwen gesluierd lopen en ik dat het liefst ook wel wilde, een wereld van mannen buitenshuis en vrouwen binnenshuis, een wereld van toewijding aan elkaar, familie en aan het geloof.

Grappig dat juist vandaag in de krant staat dat er plannen zijn tot godsdienstlessen op openbare scholen. Ik denk dat het vooral je eigen keus moet zijn. Ik kan alleen maar zeggen dat ik er niet beter of slechter van geworden ben maar juist rijker in mijn ontwikkeling en gedachten.

Beelden uit het midden oosten

Een korte korte terugblik van onze reis door Jordanië en Egypte.


Petra - Jordanië

Wadi Rum - Jordanië

Amman - Jordanië

Moskee Amman -Jordanië

Islamitische bazaar - Caïro

Grootvoeten

In het Knysna forest in Zuid Afrika leeft nog één olifant. Tenminste dat zegt men. Een oude olifant die alleen is omdat hij niet met andere olifanten overweg kon. De olifantvrouwtjes die de Zuid Afrikaanse regering daar heeft geplaatst voor een eventuele voortplanting zijn daar overleden omdat ze niet konden aarden in de andere omgeving dan die ze gewend waren.

De olifant die daar nog moet zijn is dus erg oud, alleen en dus ook (meestal) agressief. Mijn interesse was meteen groot toen ik dat allemaal hoorde over dit Knysna forest toen Ron en ik daar waren. Men had de olifant al drie jaar niet meer gezien, misschien leeft hij niet meer. Het verhaal is een legende geworden. Na wat recent gegoogle door mij vind ik verschillende verhalen over die olifant, waar of niet waar, ik blijf bij dat mooie verhaal over die ene oude mannetjes olifant.

Het boek dat ik nu aan het lezen ben is van Dalene Matthee, een Zuid Afrikaanse schrijfster. Ze werd bekend met Kringe in ’n bos (1984), een roman over de uitroeiing van olifanten en de uitbuiting van houthakkers in het bos van Knysna. Dit boek werd verplichte kost voor veel Zuid Afrikaanse scholieren.Na lang zoek werk heb ik dit boek kunnen vinden. Via een antiek winkel in Groningen kwam ik aan de Nederlandse versie: Cirkels in het woud.Ik vind het een fascinerende roman dat vol staat met wonderlijke details over dit prachtige Knysna forest en over de relatie tussen mens en olifant (in haar boek praat je over grootvoeten, het woord olifanten mag onder de houthakkers niet gebruikt worden om ze je dan kunnen horen.)

Matthee is in februari 2005 overleden. Haar as is uitgestrooid onder een prachtige boom in het haar zo geliefde Knysna forest. Toen ik op die plek stond bij haar herdenkingsteen, wist ik dat ik een boek van haar moest lezen. Niet alleen om haar als schrijfster maar vooral om het Knysna forest dat zo prachtig en mysterieus is.

Waddenfeest

Weekendje Texel met familie. Heerlijk uitgewaaid en met een fris hoofd de week weer begonnen!

Mohammed een update

"Mohammed blijkt een hele gewone man geweest te zijn. Een harde werker, een man met fouten en met dromen. Lees over Mohammed en je kijkt in een spiegel."
Dit heb ik een tijdje geleden geschreven en kan nu zeggen of dat waar is of niet. Nou, ten eerste ben ik geen man dus kan niet echt zeggen of ik mezelf herken. Toch zijn de menselijke kanten van Mohammed, zoals ze in het boek 'De Boodschapper' van Kader Abdolah worden beschreven, soms best wel menselijk. Het verhaal is voor mij net een sprookje en ik kan niet wachten op de afloop. Heel erg interessant vind ik het te lezen en te begrijpen waar de Islam en vooral de Koran vandaan komt. Toch vind ik Mohammed niet altijd even vriendelijk. Alles wat hij doet wordt hem door Allah verteld, hij is alleen maar de boodschapper. Maar soms heb ik het idee dat hij dat ook weleens als een excuus gebruikt om dingen te doen die niet helemaal netjes zijn. Hij was bijvoorbeeld een vrouwenverslinder en dan met name de erg jonge vrouwen. Hij heeft geweld gebruikt tegen de Joden die in Medina woonden en er verdreven moesten worden. Toch ben ik elke keer weer blij met elke volgeling die hij krijgt en met elke oorlog die hij overwint.
Ik moet zeggen, na dit boek gelezen te hebben (ik ben nog niet helemaal klaar), kijk ik erg uit naar de Koran. Nu maar hopen dat ik die begrijp!

End Of The Road

Afgelopen weekend was ik in Dorset, Engeland. Van vrijdag tot en met maandag was daar het End Of The Road festival waar bruno banani en ik al lang naar uitkeken. Het beloofde ons een geweldige line-up, lekkere biertjes en kwaliteits voedsel. Na een erg natte start op vrijdag hebben we niets dan zon gehad en de modder verdween langzaam maar zeker.

Erg genoten heb ik van Bon Iver (19 sept. Paradiso), Shearwater, Tindersticks, Sun Kil Moon, Jason Molina (veel nieuws en prachtig als altijd), Dirthy Three en vele anderen.

Verrassend en (tot dan toe) onbekend voor mij was Micah P Hinson en Dead Meadow. Van beide bands niet heel veel gezien maar wel voldoende om meer te willen horen!

Maandagavond waren we weer thuis en het kostte me moeite om het werk ritme weer op te pakken deze week. Je zit even in zo'n andere wereld en je collega's hebben geen idee. Raar vind ik dat, dat je privé zo met andere dingen bezig bent en dat je dat haast niet uit kan leggen op het werk. Bij mij weten ze wel dat ik weg ben geweest maar daar blijft het dan bij. De festivals, concerten, muziek waar ik van houd, kan ik niet delen met de mensen die ik het meeste zie in mijn leven, mijn collega's. Dat vind ik wel eens jammer. Gelukkig zit thuis iemand die dat dubbel en dwars goed maakt! Bedankt Bruno, dat je me meesleept naar al dat moois en dat we dat samen meemaken!

Mohammed

Het is ramadan en op mijn werk wordt de gebedsruimte goed bezocht. Ik ben geïnteresseerd en ook een beetje nieuwgierig naar de achterliggende gedachte, het gevoel en de Islam in het algemeen.
Gelukkig komt dit alles mooi uit want ik heb laatst het nieuwste boek van Kader Abdolah gekocht: De Koran. Maar om de Koran te begrijpen moet ik eerst over Mohammed lezen en dat boek heet De boodschapper en wordt tegelijk met de Koran verkocht.
Voorlopig genoeg te lezen dus, ik kom er op terug!

ontdekkingsreis

Het boek wat ik zojuist uit heb, heet Marte Jacobs van Tim Krabbé.Dit verhaal gaat over een onbereikbare liefde en is mooi neergezet. Ik houd normaal niet erg van dit genre maar in dit boek staat geen letter te veel. Hoe sober de cover is, hoe helder en kleurig de binnenkant. Ik moet zeggen dat ik aardig werd vastgehouden door het verhaal en steeds nieuwschierig was naar meer. Prachtig is het plannetje dat Marte had om door de stad te zwerven en iedere keer verder te gaan waar je de vorige keer gebleven was, met iemand aan wie je dan een droom vertelde, en die jou een droom vertelde.Ik heb dat vaker, als ik dit soort dingen lees dat ik dat op mezelf projecteer. Ik moet het boek dan even wegleggen om er een tijdje over na te denken. Voor mij kan dat ook betekenen dat ik een goed boek te pakken heb.


De zomerse ontdekkingstocht van Emile en Marte uit dit boek staat voor mij bijna symbool voor hoe ik de stad zie. Amsterdam bedoel ik. Het lijkt alsof mijn korte fietstochtje s'ochtends vroeg naar het centraal station ook zo'n ontdekkingstocht is. Het is stil op straat, wat ik heerlijk vind. Helemaal omdat het voelt alsof dit mijn moment is, alsof Amsterdam op mij wacht en dan pas de hordes mensen toe laat. Ik zie de schoonheid en de ranzigheid, de doelbewust fietsende mensen, de nog bier drinkende toeristen. Bakkertjes die ik van een afstand ruik en het zicht op de Sint Nicolaaskerk die ik als toetje voorgeschoteld krijg net voordat ik ondergronds de metro in duik.

Achterlijke tijden noemt men dit zeer vroege ochtend uur. Weet ik, vind ik zelf ook. Daarom zie ik dit korte ritje als een traktatie voor het lijden wat ik doe als de wekker af gaat. Niet een heel slecht begin van de dag toch, zo'n ontdekkingsreis?

voorbestemd

Na heel lang zoeken heb ik eindelijk de perfecte boekenkast gevonden! Heel erg blij ben ik ermee. Zo lang heb ik nagedacht hoe ik het ging inrichten. Zet ik mijn boeken op alfabet of op kleur? Nee, ik heb het nu op genre gedaan. Zo vind ik het snelst alles terug want zo zitten mijn boeken ook in mijn hoofd. Wat heerlijk was het om al die verhuisdozen te openen en mijn dierbare boeken weer te zien. En wat fijn ook dat ik nu zo naar mijn kast kan lopen om een willekeurig boek te pakken. Gewoon om naar de prachtige foto's te kijken of naar een mooie kaft of soms gewoon om het even vast te houden. Zelfs de atlas heb ik er al meerder malen met veel plezier uitgehaald!

Vanmorgen was er een mooi moment. Heel vroeg was ik op en de zon scheen door de ramen naar binnen precies op mijn prachtige kast! Dat plaatje moest ik schieten en zie hier de foto.

Wat je niet op de foto ziet is het metalen plaatje rechts in de hoek. Deze kast komt uit noord-west India en de lijst is van een oude deurpost. De achterkant en de planken zijn er later toegevoegd zodat het een boekenkast werd. Op dit metalen plaatje staat het een en ander in het Indiaas. De dame uit de winkel heeft dit voor mij kunnen vertalen en er staat: An educated family is a happy family, housenr 29.

Is dat niet prachtig? Het heeft zo moeten zijn dat deze mooie kast voor mijn boeken bestemd was. Het heeft er altijd al op gestaan, het duurde alleen even voordat het bij mij kwam.

Een lange weg

Rolihlahla, dat is de officiële naam van Nelson Mandela. Zijn, meer bekende, Engelse voornaam Nelson werd hem gegeven op zijn eerste schooldag. Rolihlahla betekent in het Xhosa 'hij die de takken van de boom trekt', of 'onrustzaaier'. De vele stormen die hij zowel heeft veroorzaakt of doorstaan werd veel aan zijn geboortenaam toegeschreven.

In april van dit jaar ben ik naar Zuid-Afrika geweest en heb ik ook Robbeneiland bezocht. Dat heeft veel indruk op mij gemaakt. Ik wist wel het een en ander van en over Nelson Mandela. Ik denk net zoveel als ieder ander, gewoon het bekende verhaal.

Zijn verhaal heeft hij in 1994 op papier gezet en is als autobiografie uitgebracht onder de oorspronkelijke titel Long walk to freedom.

De lange weg naar de vrijheid heeft mij in z'n greep. Het inspireert me. De reden dat ik dit 563 pagina's tellende boek nu pas lees is simpel: Robbeneiland. Het bezoek daaraan was ietwat vreemd en de manier van bezichtigen word je een beetje opgedrongen. Vanaf de boot, hup, allemaal in een bus en je wordt rondgereden over het eiland. Je staat stil bij wat belangrijke plekken en bij de kalkgroeve waar Mandela al die jaren heeft gewerkt. Vervolgens snel richting gevangenis, wat overigens erg indrukwekkend was, waar je uitleg kreeg van een voormalig gevangene. Daarna naar de cel waar Mandela gezeten heeft. Toen was de tijd om en moesten we door onstuimig weer met de boot terug naar Kaapstad. Jammer, ik had nog zo graag met onze gids willen praten, wat moet die man een verhalen hebben!

Omdat dat gemis goed te maken dus dit boek. De lange weg naar de vrijheid geeft me meer inzicht in deze belangrijke geschiedenis wat tegelijkertijd nog steeds ons heden is. En de toekomst? Ik weet het niet. Mandela is zojuist 90 jaar geworden en zal nooit ophouden te strijden tegen onderdrukking en rasiscme. Hij heeft ruim 27 jaar van zijn leven moeten opofferen voor deze strijd die zo oneerlijk lijkt maar toch zo belangrijk en waardevol is.

Dat de apartheid pas in 1990 werd afgeschaft, het jaar dat Mandela vrijkwam, bewijst wel dat de weg naar de vrijheid nog heel lang is.

Ook nu in 2008 is die vrijheid er nog niet. Er worden nog steeds mensen op allerlei manieren onderdrukt en rasiscme is helaas dagelijkse kost voor de kranten.

Een lange weg naar de vrijheid. Ik zou graag willen dat iedereen dit inspirerende boek leest. Doe het voor jezelf, voor je naasten, voor de toekomst.

De Koran dichterbij

Voor mij, gewone sterveling, gewoon mens, is de Koran veel te chaotisch. Helemaal als je wat ongeduldig bent. Het blijkt ook zo te zijn dat je de Koran helemaal niet kunt begrijpen als je Mohammed niet kent.

Mohammed blijkt een hele gewone man geweest te zijn. Een harde werker, een man met fouten en met dromen. Lees over Mohammed en je kijkt in een spiegel.

Kader Abdolah (ja, daar is 'ie weer (het huis van de moskee))was al een aantal jaren bezig de Koran toegankelijk te maken voor zijn lezers. Maar halverwege is hij opgehouden met vertalen omdat je de Koran dus niet kunt begrijpen als je Mohammed niet kent. Dus eerst kwam er een boek over Mohammed genaamd De boodschapper. Daarna schreef hij het boek: "De Koran" met al haar 114 soera's.

Abdolah zegt over dit laatste boek: "Ga er rustig voor zitten en lees per hoofdstuk, anders weet je niet waar het over gaat. Als je het zo doet, brengt het lezen je geluk en vrijheid."

Zondag geeft Abdolah een lezing in de openbare bibliotheek hier in Amsterdam. Ik denk dat ik daar maar eens even een kijkje ga nemen en ik kom vast terug met die twee boeken waar ik nu erg nieuwschierig naar ben geworden!

gelukslijstjes

Voor mijn verjaardag mag ik een boekenlijstje maken. Heerlijk! Het is voor anderen zodat ze weten wat ze kunnen geven maar eigenlijk is zo'n lijstje ook een beetje van mij.Zo kom ik er achter dat ik graag meer wil lezen van Moses Isegawa. Dat ik eigenlijk al zijn boeken wil hebben! Ook het boek van Adriaan Groen: Trommelhart moet erg goed zijn en staat hoog op mijn lijstje.
Tot nu toe ben ik nog steeds bezig met 'De witte hel' van Josef Bauer. Prachtig boek maar ik krijg het niet uit, terwijl het een erg dun boekje is! Ik kan maar niet uitleggen waarom het niet lukt. Toch mag ik pas aan een ander boek beginnen als deze uit is.
Wat een geluk, zo'n lijstje maken. Het idee van al die nog te lezen boeken maakt me enthousiast en ongeduldig.


Wat ook hoog op mijn lijstje komt is restaurant Noorderlicht in Amsterdam Noord. In het excentrieke, bijna Berlijn-achtige NDSM werf staat een oude kas waarin nu dit restaurant gevestigd is. Gezellig, open, apart en lekker eten!

Met de pond aan het eind van onze straat zijn we zo in Noord en vandaar is de stad in het avondlicht zo prachtig mooi. Wat bootjes voorbij en mijn avond kan niet meer stuk.

Wat een geluk!

Shack chic

Alweer een paar dagen terug van vakantie en wat is beter om weer aan het Hollandse te wennen dan koninginnedag! Het was weer erg gezellig en gelukkig zonder regen.

Zuid Afrika was geweldig. Wat een vrijheid om met je auto door dat prachtige en diverse land te cruisen. Veel gedaan en nog meer gezien. Mooi is de desolate woestijn, prachtig zijn de bossen aan de zuidkust. Heftig maar ook interessant zijn de sloppenwijken die elk dorp en elke stad heeft. De ene groot, de ander klein. Ik werd er erg door aangetrokken, door de grootsheid, de armoede, de kleuren, de materialen, de mensen. Het is niet veilig om er heen te gaan en een toeristisch uitje er naar toe is niet helemaal mijn manier. Dus blijft er voor mij niets over dan er wat over te dagdromen en mijn eigen verhalen te bedenken over de mensen die daar leven. Om mezelf wat op weg te helpen heb ik in Cape-Town het prachtige boek gekocht van de fotograaf Craig Fraser: Shack Chic

http://www.quivertree.co.za/

Zuid Afrika

Zuid Afrika, here we come!!
Morgenochtend om 10.00 uur vliegen Ron, Myles en ik naar CapeTown in Zuid Afrika. Daar zullen Ron en ik een aantal dagen in het vakantiehuisje van Myles z'n ouders blijven. Daarna vieren we Myles z'n verjaardag in Paternoster, waar zijn ouders wonen. Van daar uit gaan Ron en ik voor onze roadtrip! We hebben al een hele route klaar liggen en ook al het e.e.a. geboekt om te slapen. Wat gaat het leuk en mooi worden!
Ik ben al zo goed als gepakt op de laatste dingetjes na. Ook heb ik weer na moeten denken over leesvoer. Speciaal vakantie leesvoer. Voor mij is dat toch anders dan de boeken die ik thuis lees. Dat blijkt ook wel uit het boek dat ik meeneem: Komt een vrouw bij de dokter van Kluun. Het is niet zo mijn stijl en ik zou het nooit zelf hebben uitgekozen. Dit boek kreeg ik, in pocket formaat, bij een ander boek dat ik kocht. En een pocket is altijd goed voor vakantie! Dus, hupsakee, in de tas.
Ondertussen heb ik 'Het bijtende gevoel van verlies' uitgelezen. Het duurde tot zeker over de helft voordat ik er lekker inzat. Maar toen zat ik er ook goed in! Geweldig geschreven met zoveel kennis van die cultuur. Heerlijk ook dat niet alle gewoontes en gebruiken uitgelegd worden. Neem het zoals het is. Bangladesh heeft een schrijnende geschiedenis waar niet iedereen van weet. Dit boek verteld die geschiedenis door de ogen van een moeder die haar gezin bij elkaar probeert te houden ondanks de oorlog. Een aanrader!

Mooi

'Wat vind je mooi?'
'Wat is dat nou voor vraag?'
'Gewoon.'
'Je bedoelt, welke muziek vind ik mooi?'
'Nee, ik bedoel, wat vind je mooi?'
'Wat dan ook?'
'Wat dan ook.'
Hoe moest ze daarop antwoorden? Niemand had haar die vraag ooit gesteld. Waarom had niemand haar ooit die vraag gesteld? Plotseling was ze hevig ontzet dat je door het leven kon gaan zonder dat iemand je ooit die vraag stelde.
Citaat uit 'Het bijtende gevoel van verlies' van Tahmima Anam.

Ik las gewoon door maar moest steeds terug denken aan die vraag: Wat vind je mooi? Ik heb het boek aan de kant gelegd en er zelf ook maar eens over nagedacht. Het is zo makkelijk gezegd dat je iets mooi vindt maar is dat echt zo of zeg je het maar gewoon? Denk je er echt wel eens heel goed over na? En kan je het dan ook onderbouwen of is dat eigenlijk niet nodig? Jij vindt dat zo, het is jouw gevoel, jouw mening en die hoef je niet te onderbouwen, toch?

Ik vind bloemen mooi maar niet alle! Prachtige, vurige rode bloemen vind ik mooi. Maar ook delicate, lieve en kwetsbare witte bloemen vind ik mooi. Amsterdam vind ik mooi, vooral als je met de trein de stad binnen rijdt. Het Putter bos is mooi en Argentinië ook. Een boek dat me grijpt, me meesleept vind ik mooi. Een prachtig kaft van een boek vind ik mooi. Mooi zijn al mijn boeken naast elkaar in een boekenkast. Muziek van Low vind ik mooi. Mooi is vast de reis die we gaan maken in Zuid-Afrika. Het concert van The Cure op 18 maart 2008 vond ik mooi. Mooi is mijn nieuwe huis. Het Westerpark vind ik mooi. Prachtig oude iconen vind ik mooi. Mijn nieuwste aanwinst van Kathie Olivas vind ik mooi. Servies van Scandinavische designers vind ik mooi. Een mini cooper vind ik mooi. Een Volvo 242 vind ik mooi. De maan bijna vol vind ik mooi. De ochtendzon is mooi.

Het doet je goed, hier eens over na te denken. Je laat jezelf geen negatieve of nare gedachten toe want je denkt alleen maar aan : Wat vind je mooi?

Schandaal!

Zie hier, net gekocht, een prachtige zeefdruk van Kathie Olivas: Scandal!
Joepie, ben er echt blij mee. Ik had al een poosje zitten staren naar deze print en nu is het onderweg naar Nederland, naar mijn huisje, waar de muren nog lang niet vol zijn!

http://kathieolivas.blogspot.com/

Vergeving

Hoe doe je dat? Iemand vergeven als die persoon iets vreselijks heeft gedaan? Iemand heeft vermoord, je moeder, broer of oom? Iemand erg pijn heeft gedaan? Moses Isegawa beschrijft dit proces prachtig in zijn nieuwste boek: Wie niet horen wil. Ik moet eigenlijk zeggen benoemen in plaats van beschrijven want dat is het niet echt. En juist daarom greep het me zo. Juist daarom ging ik er veel over nadenken. Isegawa beschrijft het leven van een moeder en haar zoon die in een rebellengebied wonen in Uganda. Tegelijkertijd word je meegenomen in het leven van rebellensoldaat (lees: 15 jarig jochie) majoor Azizima. Een figuur in het boek zegt dat 'wij' onze kinderen niet voldoende hebben beschermd. Daarom zijn ze ontvoerd, gedrogeerd, gehersenspoeld en opgeleid tot meedogenloze kindsoldaten. Ze moeten altijd vergeven worden want ze weten niet wat ze doen. (wie heeft dat meer gezegd??) Ik vind die gedachte zo bijzonder. Dat je dat kan denken in zo'n tijd van ellende en continue spanning. Het heeft me aan het denken gezet.
In ieder geval een aanrader dit boek van Moses Isegawa!
En alsof er niks is gebeurd ben ik alweer begonnen aan het volgende boek van de stapel: nog te lezen. 'Het bijtende gevoel van verlies' van Tahmima Anan is nu aan de beurt. Ik ben nog maar net begonnen maar het belooft zeker veel goeds!

Water

Ron wil graag een keer mee met een vrachtschip over zee. Of wat voor boot dan ook, als het maar naar of over zee gaat. Prachtig idee. Volgens mij is hij nu al bezig de muziek uit te zoeken die dan mee moet.

Day after day, water and sky, without anything interesting on the horizon. For a lot of people crossing the ocean may seem a very boring experience. But could it be that just this lack of interesting sky filling events, makes life at sea so interesting? Perhaps these unexciting surroundings make you focus more on the smaller things in life, unnoticed until now? Such as the sun, the moon, the stars, the weather, and the living creatures surrounding the ship. Or even a closer look into your own life. Maybe, in our thriving society colored by soap operas and reality tv, we try hard to ignore these basic things. The fact is that people who think an ocean crossing is boring, in general have never made such a journey filled with 2 or 3 months of water and sky.

Once confronted with the overwhelming abundance of nature, you are forced to realize your own insignificance in the natural world. And that is not a bad thing for those with over-inflated ego's.

Thijs Heslenfeld.

Check http://www.oostwestthijsbest.nl/

Regen blues

Maandag 28 april komt Nick Cave naar Nederland! Naar de Heineken Music Hall wel te verstaan. Of dat leuk is of niet (daar zijn de meningen nogal over verdeeld) maakt niet uit. Hij komt, hij komt! En ik ben blij. Ik heb Nick Cave live gezien op het ATP festival in Engeland in 2007. Het hele festival was geweldig en Nick Cave maakte daar een groot deel van uit. Zijn optreden is er een van passie en intensiteit. Daarom gaat Miek zaterdag vroeg uit de veren om kaarten te bemachtigen. Altans dat hoop ik want hij geeft maar 1 concert in Nederland.

Ondertussen flinke storm buiten en ik heb me door de regen en wind een weg naar huis geploeterd. Echt Nick Cave weer zou je zeggen. Maar niets in minder waar! Terwijl ik dit schrijf luister ik naar Songs: Ohia. Net als pakketje binnen gekomen LP. Klinkt heerlijk en heb, nu ik toch in de concertsferen zit, ineens ontzettend veel zin om Songs: Ohia ook weer eens live te zien. Ook zij waren van de partij bij ATP.

Gisteren heb ik voor pa en ma kaartjes gekocht voor Willie Nelson. Ja, mijn ouders zijn echte fans en proberen altijd te gaan als 'ie in Nederland komt. Alweer 75 jaar oud, keep on rockin'!

Vroege belevenissen

Oei, het is al weer even geleden dat ik hier ben geweest! Mijn excuses voor het niet reageren op de reacties.
Heerlijk, de verhuizing is achter de rug en ik moet zeggen dat ik heel gelukkig ben in het prachtige en warme huis in Westerpark. Ondanks alle drukte die een verhuizing met zich meebrengt ben ik niet opgehouden met lezen. Hoe zou ik daar ooit mee op kunnen houden!?
Ik moet zeggen dat ik weer wat pareltjes gelezen en gekocht heb. Voor mij ligt een stapel boeken me aan te kijken. Elke prachtige omslag vecht er weer eens om om als eerste gelezen te worden.
Een paar voorbeelden:
Spijkerschrift van Kader Abdollah
Honderd-en-een dag in Bagdad van Asne Seierstad
De wereldverzamelaar van van Ilija Trojanow

En vandaag weer een heerlijk pakketje met een 1006 pagina tellend boek met de naam: Pilaren van de aarde van Ken Follet. Dit boek speelt zich af in de middeleeuwen en eigenlijk past dit niet helemaal binnen mijn genre. Maar iedereen stapt wel eens van z'n geloof af toch?

Een van mijn favoriete schrijfsters is Gail Tsukiyama. Deze Japans/Amerikaanse vrouw schrijft werkelijk waar prachtig en zeer detaillistisch. Over het algemeen altijd over het Japan van voor of net na de tweede wereldoorlog. Na de 'zijdewerksters', 'de tuin van de samoerai' en het prachtige 'droomnachten' is het boek 'straat van duizend bloesems' onlangs verschenen. Het greep me direct en het nam me mee naar een totaal andere wereld, elke keer als ik het boek opensloeg. Een absolute aanrader!

Op dit moment lees ik een boek van Kader Abdollah: 'de reis van de lege flessen'. Bolfazl, de vluchteling waar het boek over gaat, ondergaat allelei fases in het Nederlander worden. Het gaat alleen iets verder dan dat en hij maakt het zichzelf erg moeilijk door zijn hersenspinsels. Goed geschreven, erg knap zelfs. Toch houdt het me niet echt in z'n macht. Maar ik moest vanmorgen wel even aan Bolfazl denken. Ik fietste door de haarlemmerstraat/dijk naar CS toen er op eens een man midden op straat stond. Op het krankzinnige tijdstip dat ik door de stad fiets, zie je twee soorten mensen op straat. Degene op de fiets of lopend, doelbewust naar het werk, of degene die de nacht op straat hebben doorgebracht. Ik wist niet wat ik moest doen toen deze man mij probeerde staande te houden. Het was een buitenlandse man ik ik dacht gelijk aan Bolfazl. Zou deze man ook hulp nodig hebben? Of gewoon behoefte aan een gesprek, een glimlach misschien? Ik wist het niet en fietste door en heb me daar de rest van de dag rot om gevoeld.