Het boek wat ik zojuist uit heb, heet Marte Jacobs van Tim Krabbé.Dit verhaal gaat over een onbereikbare liefde en is mooi neergezet. Ik houd normaal niet erg van dit genre maar in dit boek staat geen letter te veel. Hoe sober de cover is, hoe helder en kleurig de binnenkant. Ik moet zeggen dat ik aardig werd vastgehouden door het verhaal en steeds nieuwschierig was naar meer. Prachtig is het plannetje dat Marte had om door de stad te zwerven en iedere keer verder te gaan waar je de vorige keer gebleven was, met iemand aan wie je dan een droom vertelde, en die jou een droom vertelde.Ik heb dat vaker, als ik dit soort dingen lees dat ik dat op mezelf projecteer. Ik moet het boek dan even wegleggen om er een tijdje over na te denken. Voor mij kan dat ook betekenen dat ik een goed boek te pakken heb.
De zomerse ontdekkingstocht van Emile en Marte uit dit boek staat voor mij bijna symbool voor hoe ik de stad zie. Amsterdam bedoel ik. Het lijkt alsof mijn korte fietstochtje s'ochtends vroeg naar het centraal station ook zo'n ontdekkingstocht is. Het is stil op straat, wat ik heerlijk vind. Helemaal omdat het voelt alsof dit mijn moment is, alsof Amsterdam op mij wacht en dan pas de hordes mensen toe laat. Ik zie de schoonheid en de ranzigheid, de doelbewust fietsende mensen, de nog bier drinkende toeristen. Bakkertjes die ik van een afstand ruik en het zicht op de Sint Nicolaaskerk die ik als toetje voorgeschoteld krijg net voordat ik ondergronds de metro in duik.
Achterlijke tijden noemt men dit zeer vroege ochtend uur. Weet ik, vind ik zelf ook. Daarom zie ik dit korte ritje als een traktatie voor het lijden wat ik doe als de wekker af gaat. Niet een heel slecht begin van de dag toch, zo'n ontdekkingsreis?
zondag 10 augustus 2008
Abonneren op:
Posts (Atom)
