afscheid

Ik heb het volgens mij al eens eerder gezegd: "een boek dat je uitleest gaat gepaard met verdriet en tegelijkertijd spanning voor het volgende boek". Het huis van de moskee was werkelijk prachtig. Ik zag het einde naderen en was erg bezig zo langzaam mogelijk te lezen. Maar toch kom je er niet onderuit. Dat boek riep me om uitgelezen te worden. Gek, want het was niet eens een echt verhaal. Nee, meer een levenscyclus die verteld werd. Er gebeurde gewoon van alles en het voelde of ik er deel van uit maakte. Ik wilde zelfs daar zijn, in Iran! Het voelde goed hoe men daar leefde en juist die oude gewoontes en gebruiken maakte, door zekerheid en regelmaat, dat je je thuis voelde.
Soms heb ik dat, wil ik dat het boek nooit uit is, dat er geen einde is. Ook nu voelde ik me wat verdrietig toen ik daadwerkelijk op de laatste bladzijde gekomen was. Het lijkt op afscheid nemen. Afscheid van de personages en het leven dat zij leiden.
Normaal kan ik erg goed de overgang van het ene naar het andere boek maken. Ik zit zo weer helemaal in een nieuw verhaal. Nu ging dat toch wat anders. Ik heb een paar dagen even niets gelezen en heb op mijn manier een soort van afscheid genomen.
Nu is het klaar met al dat getreur want voor me ligt alweer bij hoofdstuk 11 'Duizend schitterende zonnen' van Khaled Hosseini. En, oh, wat krijg ik het straks weer moeilijk als ook van dit boek het einde nadert.